Hoe kan het dat de zevenhonderdvijftig miljoen inwoners van Europa geen oorlog willen, maar dat hun leiders daar wel op aansturen? Dat vroeg ik mij af in een van mijn eerdere columns. Al vanaf dat ik kan nadenken, doe ik dat trouwens. Me afvragen waarom mensen zich laten overheersen door leiders die hun belang niet dienen.
Het antwoord weet ik ook. Je bent als mens net als een dier. Je hebt bij gevaar vier opties om te overleven: vechten, vluchten, bevriezen of….je onderwerpen. Over die laatste mogelijkheid hoor je haast nooit wat. Logisch. Als je je eenmaal hebt overgegeven ben je daar niet trots op. Je verzint allerlei excuses waarom jij zogenaamd heel bewust de macht hebt overgedragen. Liever nog, heb je het er helemaal niet over. Er rust een taboe op. Het is precies waarom vrouwen die bij een verkrachting meebewegen zich schamen om aangifte te doen. Ze voelen zich verraden door hun eigen lichaam.
Zo dragen wij allemaal onze zeggenschap over aan ‘de autoriteiten’. Dat doen we al eeuwenlang. Aan God, de landeigenaar, de baas van de fabriek, de NAVO. Wie daar tegenin gaat en het evolutionaire ideaal, autonomie, nastreeft, wordt tegenwoordig zelfs als terrorist gebrandmerkt: Gij zult gehoorzamen!
Hoe ik dat allemaal zo goed weet? Ik heb daar een zesde zintuig voor ontwikkeld. Dat dank ik aan een geboortetrauma. Dat ging zo. Het systeem had mij besteld op 29 januari 1968. Maar ik was er op dat moment nog helemaal niet aan toe om geboren te worden. Ik wilde de kou niet in. Ik lag mij heerlijk te verkneukelen in die knusse baarmoeder. Na twee weken was het geduld van de autoriteiten op. Ze kwamen me halen. Gevochten heb ik. Als een leeuw. Daar heb ik mijn arme moeder een hoop pijn mee bezorgd. Uiteindelijk hadden ze me dan toch te pakken.
Toen de verloskundige in het Sint Franciscus Gasthuis na een uurtje kwam vragen hoe het ermee ging, trok hij bleek weg. Had-ie nog nooit meegemaakt. Een baby die zijn middelvinger opsteekt. Bij mijn moeder stond het schaamrood op de kaken.
Zo’n geboortetrauma kom je nauwelijks te boven. Die conditionering. Zodra er iemand de baas over me probeert te spelen…een reflex…gaat die vinger weer. Kan er echt niks aan doen. Onderdanig heb ik ook weleens geprobeerd, maar toen kreeg ik een vreselijke huiduitslag.
Het achterlijke aan onze samenleving is dat we autistisch blijven vasthouden aan die hiërarchie. Terwijl het niet werkt. Oorlog, armoede, plastic soep in de oceaan. Het kost klauwen met geld ook nog, al die nodeloze managers en ambtelijke apparaten. Het aantal burn-outs neemt alleen maar toe. Bovendien, het brengt het slechtste in ons boven. Wetenschappelijke experimenten (Stanley Milgram, 1963) hebben uitgewezen dat de mens zomaar een moordende nazi kan worden als hij zijn verantwoordelijkheid overdraagt.
Terwijl, er is een veel beter alternatief: zelforganisatie. De natuur geeft ons hier het voorbeeld. Bij elke groep dieren groter dan vijftig ontstaat er een zwerm die zichzelf regelt. Dat kunnen wij ook. Dankzij de techniek en de SWARM Solution van wetenschapper Evert Bleijenberg.
Het enige wat er nodig is om deze methode aan de praat te krijgen: een gemeenschappelijk doel. Dat lijkt mij niet het probleem. Uit de losse pols: zoveel mogelijk geluk voor iedereen. Punt.
Moet je eens kijken wat er gebeurt als we daar allemaal onze handtekening onder zetten.
Commenti